Η πραγματική Αυτογνωσία

Το πρωινό στην φθινοπωρινή εξοχή θα έπρεπε να ήταν χαλαρωτικό και ήρεμο. Θα ήθελα να έλεγα ότι ακούγαμε τα πρωινά τιτιβίσματα των πουλιών και άντε κανένας κόκορας να ξελαρυγγιάζεται θυμίζοντάς μας ότι ήταν είναι ώρα να ξυπνήσουμε. Αντί για αυτό, κάθε πρωί μας ξυπνούσαν οι φωνές των γειτόνων μας που τσακώνονταν.

“Είσαι άχρηστη”, της φώναζε με μένος. “Δεν μπορείς ούτε ένα καφέ να φτιάξεις”

“Εσύ είσαι”, απάντησε εκείνη,” άχρηστος και απρόκοπος. Μια δουλειά δεν μπορείς να βρεις. Πώς θα μεγαλώσουμε το παιδί; Τι θα τρώει; Σαλιγκάρια; Θα περιμένουμε να βρέξει για να φάει;”

“Δεν φταίω εγώ που δεν μπορείς να κατεβάσεις γάλα”, είπε ειρωνικά και συνέχισε “και είναι ανεπρόκοπος, όχι απρόκοπος”, απάντησε συνεχίζοντας την κόντρα.

“Δεν τον αντέχω άλλο”, μας εκμυστηρεύτηκε ένα πρωινό στο κοινό μας μπαλκόνι που ένωνε τα δύο διαμερίσματα. “Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Εγώ δεν πρέπει να εργάζομαι, έχω το μωρό, εκείνος όμως κάθε μέρα είναι στην πλατεία και πίνει καφέδες από τα χρήματα που παίρνουμε από την σύνταξη της μητέρας μου. Δεν κάνει τίποτα ο άχρηστος. Άμα τα ήξερα αυτά δεν θα τον παντρευόμουν. Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Χρειάζομαι καθοδήγηση”, είπε και πήρε αγκαλιά το μωρό της.

“Αυτό που σε ενοχλεί, αν κατάλαβα καλά, είναι ότι θεωρείς ότι είναι άχρηστος, σωστά;” ρώτησα με το που πήρα τον λόγο.

“Δεν θεωρώ, είναι”, απάντησε χωρίς να μου δίνει την απαραίτητη προσοχή.

“Θέλεις όντως να φτιάξει αυτή η σχέση;” την ρώτησα κοιτώντας της στα μάτια.

“Σαφώς”, μου απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη. “Μπορεί να γκρινιάζω αλλά κατά βάθος τον αγαπώ”.

“Τότε αυτό που θα σου πώ μπορεί να μην σου αρέσει και πάρα πολύ” είπα και σταμάτησα για μερικές στιγμές για να σκεφτώ καλύτερα πως θα το θέσω όσο το δυνατόν πιο κομψά.

“Τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από το επίθετο άχρηστος είναι δικά σου και τα προβάλλεις πάνω του. Αν θέλεις πραγματικά να φτιάξει η ζωή σου χρειάζεται να κοιτάξεις εσένα και όχι εκεινον”.

“Μα τι λες; αυτός δεν πάει να δουλέψει”, μου απάντησε θυμωμένη.

“Νιώθεις εσύ άχρηστη για κάτι στη δική σου ζωή;” τη ρώτησα.

“Άχρηστη όχι, νιώθω εγκλωβισμένη και προδομένη αν θέλεις να σου πω την αλήθεια”, απάντησε νιώθοντας όσο πιο θύμα μπορούσε. “Δεν κατεβάζω και γάλα και δεν νιώθω άνετα που το παιδί πρέπει να πίνει τεχνητά γάλατα από την αγορά. Και επειδή δεν εργάζεται αυτός, αγοράζουμε τα φτηνά. Πώς θα μεγαλώσει αυτό μου λες; “ είπε δείχνοντας το μωράκι της που έκλαιγε στην αγκαλιά της. “Δεν είμαι καλή μητέρα, αυτό ξέρω εγώ. Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε χρήματα και να δούλευε εκείνος για να μεγαλώσει σωστά”.

“Πώς νιώθεις που δεν κατεβάζεις γάλα;” της απάντησα ήρεμα;

“Πώς να νιώθω; Άχρηστη σαν μητέρα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά. Ούτε σύντροφο δεν επιλέγω σωστό, αλλά ούτε και τα απαραίτητα δεν μπορώ να του δώσω”.

“Άρα νιώθεις άχρηστη σε σχέση με αυτό”, της είπα χωρίς να περιμένω την απάντηση που έδωσε ευθύς αμέσως.

“Όχι λέμε. Εγώ είμαι μια χαρά αυτός πρέπει να βρεί δουλειά”, είπε φωνάζοντας.

“Αν θέλεις να φτιάξει η σχέση πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου”, της είπα.

“Πρέπει να δεις από πού πηγάζει αυτή η αίσθηση της αχρηστίας και να την απελευθερώσεις από τον πυρήνα της προσωπικότητάς σου. Όταν συμβεί αυτό, το συναίσθημα που νιώθεις θα είναι πιο ήρεμο και θα μπορείς να το διαχειριστείς. Δεν θα θυμώνεις με τον σύντροφό σου και θα μπορέσεις να βρεις την λύση που χρειάζεσαι πιο ευκολα”.

“Μιλάς για την μέθοδο που γράφεις στα βιβλία σου;(Expansion Therapy)” με ρώτησε προσπαθώντας να ηρεμήσει το μικρό.

“Ναι, η μέθοδος είναι η πιο γρήγορη οδός”, είπα και είχα ήδη πάρει την αναπνοή για να συνεχίσω.

“Μα δεν νιώθω άχρηστη εγώ. Αυτός είναι άχρηστος” είπε και το μωρό άρχισε τα κλάματα με αναφιλητά.

“Ίσως να βιάστηκα. Ίσως πρώτα να χρειάζεται να γνωρίσεις τον εαυτό σου καλύτερα”, της απάντησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

“Εσύ, εσύ”, αρχίζει μου να φωνάζει θυμωμένα.” Εσύ πρέπει να γνωρίσεις τον δικό σου εαυτό που μπλέκεις σε υποθέσεις άλλων. Ε, ρε αυτογνωσία που σου χρειάζεται…“ είπε και πήρε το μικρό της και πήγε στο διαμέρισμά της….

…Η συνέχεια στο βιβλίο.